‘Do të doja që vetëm për një farë kohe të harroja politikën’/ Nga Genc Demiraj

Nga Genc Demiraj
Ah sikur…!
Do të doja që vetëm për një farë kohe të harroja politikën.
Patjetër që edhe ju do të dëshironit, që si unë, të harronit atë që më shumë se gjithëshka ju lodh dhe ju streson, politikën.
Do të dëshironim që vetëm për një çast veshët të na binin në qetësi dhe sytë mos të na i zinin kurkund politikbërësit tanë.
Të na zhd ukeshin nga çdo imagjinatë, të na fshiheshin nga çcdo çip i memories sonë…!
Të na ç’bëheshin nga dejet, nga ndjenjat, nga idealet tona…!
Sa do të dëshironim që për një moment, si nga një kompjuter gjigand, ti kançelonim përnjiherë dhe të mos kishim, për atë moment, asnjë nga ata të përditëshmit e mërzitshëm…!
Asnjë për bé !
Oh sa mirë do të ish. Do të ngopeshim nga lumturia, gëzimi dhe hareja. Do të ç’mpiheshim nga lodhja e do të ç’lodheshim nga mpirja. Do të na ikte st resi dhe do të na pushtonte qetësia ! Nuk do të kishim më ne mes tonë fytyra të pafytyra, burra pa burrëri dhe trima pa trimëri…!
Sa mirë do të ishim pa të gjitha këto. Do të jetonim pa e vr arë mendjen nën qiellin e mbitokën tonë, me hallin tonë, me lumturinë apo dhe hi dhërimin tonë…!
S’do të zgjoheshim me pagjumësinë e fr ikshme të përnatëshme , për lloisje hesapesh pambarim.
Do ta nisnim agimin e kthjellët me freskinë e kthjellësise së tij, sejcili sipas ritit të tij dhe pa bombardimin infoçorroditës se ç’u tha dhe ç’u bë nga politika…!
Do të ecnim shpenguar në qejfin tonë pa patur frikë se dikush na regjistron për protesta a dikush tjetër na detyron për mitingje !
Do ta hidhnim hapin të sigurt në trotuaret dhe rrugët urbanë, në lulishtet e parqet plot jeshillëk, do ngopeshim me ajrin e pastër qytetas dhe zemra do na behej mal !
Eh lum’si ne…!
Por vetëm për një çast do na rrëmbente fantazia sepse askush nga ne nuk e harron politikën…!
As unë e as ju nuk rrojmë dot pa zhu rmën dhe str esin e saj. Nuk bëjmë dot pa ata të mërzitshmit e përditshem, me fytyra të pafytyra, mo nstra burrash pa burrëri e trima pa trimëri…!
Nuk rrimë dot pa zhulin dhe pluhurin qytetas, gropat, kanalet dhe rrugët pa rrugë. Nuk rrimë dot pa gjumin e shprishur të natës, nuk rrimë dot pa këtë lemeri…!
Pa sa do të donim që vetëm për një çast ta harronim vërtet atë dreq politikë…!