Tashmë ka kaluar një javë pas marrjes nën kontroll të Afganistanit nga talebanët dhe shunë afganë nuk janë të sigurt se çfarë do të ndodhë me jetën e tyre. Shqetësuese është situata sidomos për femrat të cilat i druhen rregullave strikte dhe një ‘skllavërie’ nga ana e talebanëve.
Një studente afgane, të cilën për arsye sigurie BBC e ka lënë në anonimat shpreh frikën për të ardhmen e saj.
Letra e plotë:
“Është dita e shtatë që nga rënia e vendit, presidenti ka ikur dhe talebanët kanë ardhur përsëri në pushtet.
Ne kemi mbetur pas… Frika ka pushtuar gjithë qenien time, dhe me kalimin e ditëve, unë mund të ndiej se si shpresa zbehet nga brenda meje. Zëvendësuar me zhgënjim. Gjithçka që mund të shoh është errësira, pasiguria dhe një e ardhme jo shumë e ndritur.
Me siguri do të vritem. Kam arsye për të qenë … Kështu ndiheni kur ata që keni frikë të pushtojnë vendin. Imagjinoni të jeni në një rrugë të gjatë dhe të pafundme në mot me mjegull.
Unë kam qenë dëshmitare e kaq shumë pengesave në jetën time që asnjë vajzë tjetër nuk do të ishte në gjendje të toleronte. Mund t’i kapërcej, por kjo…
Hej botë, të intereson se çfarë ndodh këtu? A kemi rëndësi për ju? Na shihni? Po ju?
Për ata që dëgjojnë, për ata që kujdesen, po e shkruaj këtë. E them unë. Ne po vuajmë këtu, ata po na lënë prapa. Të jetosh në frikë nuk është më pak se vdekja. Eshte me keq.
Nëse jeni duke na dëgjuar, na ndihmoni. Na ndihmo të mbijetojmë dhe përsëri të besojmë në dritë dhe të ngrihemi; më e fortë se më parë. Ne duam që vendi ynë të kthehet. Ju dëshironi që njerëzit tanë të jetojnë ashtu siç duan, ashtu siç e meritojnë.
Thuajini vendeve tuaja që të ndalojnë luftën, lufta është e shëmtuar, ajo ka një fytyrë të ndyrë, nuk ka fitues. Zemra është shumë e vogël për të duruar luftën, për të duruar pasojat e saj.
Ne jemi fryt i luftës, disa vajza të reja mbyten në pasiguri, në frikë, në dyshim … në kërkim të dikujt që të na ndihmojë të mbijetojmë. Duke parë familjet tona dhe duke qarë se nuk jemi në gjendje të bëjmë asgjë.
Duke parë qiellin dhe duke e pyetur: na shihni, a do të na ndihmoni? A do të kem shpresë, atë shpresë të vogël! Hej botë, hej njerëz që jetojnë atje, me fat ju! Unë e kam zili jetën që jetoni.
Shiko tek. Unë isha ai me kaq shumë ëndrra të mëdha, ëndrra për të ndihmuar të tjerët dhe tani po kërkoj ndihmë.
Kjo është luftë. A do të jem ndonjëherë në gjendje të them: E bëmë? A mund ta bëjmë? Do ta bëj? ”
