Gazetari i njohur Mitro Çela ka rrëfyer një episod të ndodhur në vitin 1992 me Azem Hajdarin. Çela tregon se si një polic i dehur i preu rrugën Hajdarit teksa po ktheheshin nga një udhëtim në Greqi. Më tej ai shton se e shpëtoi policin nga urdhri i Azemit për ta arrestuar.
Postimi i Mitro Çelës
PRANGAT
-QESH…NESËR DO TË JETË MË KEQ.-
Tetor 1992.
Të tre në Greqi. Azemi ishte kryetar delegacioni dhe shofer. Pretendonte se e ngiste më mirë makinën se Filipi.
Në Athinë na u bënë nderet maksimale, fjetëm në hotel me pesë cepa (Hilton), vizituam dy-tre buzukë, na priti ministri i Jashtëm Samaraj.
Në kthim, pasi kaluam Janinën qëndruam në Kakavijë. Pasi hodhi një vështrim në godinën e doganës, Filipi tha:
– Ne Azem, jemi udhëheqës. Shiko Flamurin! I grisur. Copë-copë. Nuk e lëviz as era. Turp për qeverinë tonë demokratike! Në kohën e Enverit, flamuri valëvitej krenar?!
Na merr inat i uruari Azem! Ishte i prerë për çështje kombëtare! I sulet shefit të policisë, drejtorit të doganave, këdo që i doli përpara…
-Nëse nuk këmbehet flamuri për 14 orë, të gjithë jeni të pushuar në vend…
Pas këtij akti revolucionar, morëm rrugën drejt Gjirokastrës. Në atë mot, ende greku nuk e kishte bërë autostradën. Rruga ishte e ngushtë. Gropat nuk lejonin të shihej asfalti.
Duke ecur, përpara u shfaq një makinë. Në timon një djalë 12-13 vjeç. Në krah i rrinte një polic me mustaqe.
Azemi tentoi ta parakalonte. Djalka i bënte dredha.
Dhe kujt: heroit të demokracisë! Më në fund, kur inati i Azemit kishte arritur në zenit, falë edhe këshillave gjithë lezet të Filipit, e parakaluam makinën.
Qëndruam. Nga makina doli polici dhe djali shofer. Polici ishte bërë karroqe. Në atë mot më shumë faj kishte cilësia e pijes, se sa doza që pinin pijetarët.
– Dy herë faj, – ulëriti Azemi. – Ke pirë në detyrë. Ja ke lënë timonin një fëmije?!
– Të kërkoj ndjesë zoti ministër, – tha polici.
– Nuk jam ministër. Jam Azem Hajdari! Nuk ke bërë gabim. Faj. Faj të rëndë. Kush bën faj dënohet.
– Ashtu, – tha polici. Po me çfarë dënimi?
– Prangat, janë pak! Filip: vuri prangat këtij maskarai që militon në radhët e policisë sonë demokratike?!
– Nuk ka problem, – tha polici duke iu marrë goja. – Unë nga burgu kam ardhur! Kam qenë i dënuar për politikë…
Me të thënë këto fjalë, kryqëzoi duart dhe i drejtoi nga Filipi.
– Azem! Nuk kam më pranga. Ato që kisha i “shpenzova” rrugës. Le ta falim mavrinë!
– Skuth! Gjithmonë ma dhjet muhabetin, – tha Azemi që tashmë, vendin e mërisë e kishte zënë e qeshura me lot…
