Melika dhe Aazam – emra fiktiv – janë dy vajza iraniane nga Mashhad dhe Tabriz, ato janë 20 dhe 21 vjeç dhe sapo kanë mbërritur në Itali pasi kanë kaluar Turqinë.
Ato kanë ikur nga Republika Islamike e cila kërkon t’i ndëshkojë për pjesëmarrjen në demonstratat e muajve të fundit dhe për mosmbajtjen e ‘Hixhabit’. Melika dhe Aazam studiojnë filozofi dhe mjekësi. Ato nuk i përkasin asnjë grupi politik, dhe zotërojnë rrjete sociale si Instagram dhe TikTok. Ato janë vajzat e lëvizjes ‘Gruaja, jeta, liria’ që ne kemi njohur përmes historive të guximit të pakufishëm që, shpesh, brutaliteti i papërshkrueshëm i regjimit të Ajatollah Khameneit i ka dënuar me dhunë dhe vdekje.
“Unë marr droga psikotrope. Psikiatri më diagnostikoi me çrregullim të stresit traumatik. Ende zgjohem natën për të kontrolluar nëse ka njeri jashtë derës”, thotë Aazam, e cila është marrë në pyetje nga policia shtatë herë në gjashtë muaj.
Në konsultim me psikiatren është edhe Melika, e cila tregon torturat e gardianëve të burgut.
“Që kur më kanë çuar në burg, kam pasur sulme paniku dhe makthe. E vërteta këtu ka një çmim shumë të lartë. Në nëntor, gardianët më nxorrën zvarrë nga makina, sepse isha pa mbulesë dhe po i bija borisë në shenjë solidariteti me protestat.. Më rrahën dhe më futën me forcë në motoçikletën time, të shtrënguar mes dy burrave. Ai që ishte pas po më fërkohej. E dija saktësisht se çfarë do të më ndodhte: e kisha dëgjuar në një mijë histori”, shpjegon Melika.
Kur ajo mbërriti në qendrën e paraburgimit, i mbuluan sytë dhe e morën në pyetje.
“Më prekëm gjithandej, më goditën dhe më pyetën: i ke vënë zjarrin koshit? E keni bllokuar atë rrugë? Rrëfeni dhe asgjë nuk do të ndodhë me familjen tuaj. Më kishin ndjekur prej javësh, e dinin që isha pjesë e lëvizjes. Më liruan me kusht”, tha ajo.
Melika thotë se është ndër “fatlumet” sepse nuk është përdhunuar por “vetëm” ngacmuar. Përdhunimet janë aq të zakonshme sa që vajzat në burg u kërkojnë familjeve që fillimisht të sjellin paketat e mëngjesit pas pilulave.
“Në qeli i kaloja ditët duke menduar se kur do të vinte radha ime”, tregon ajo. Ndërsa shton se nuk mund të veshë më rroba të ngushta nga frika e shikimeve mashkullore. Ajo nuk mund të jetë as në një dhomë me burra që nuk i njeh.
“Disa vajza vriten sepse janë shtatzënë. I heqin mitrën për të fshehur provat dhe më pas bëjnë sikur janë vetëvrarë”, shpjegon Aazam, e cila nga të dyja ka më shumë vështirësi në të folur.
“I dashuri im nuk më njeh më. Ai është një student universiteti, një intelektual me një dëshirë të madhe për të jetuar në një vend të lirë ku gratë dhe burrat kanë të drejta të barabarta. Niveli ynë i ndërgjegjësimit është aq i lartë sa askush nuk mund të na mashtrojë më as me Kuran, as me tortura,” shton Melika.
“Ata e morën atë në një bastisje në universitet. Ata donin që ai të akuzonte një mik për vrasjen e një pasdaran: ai nuk u dorëzua kurrë. Ata e përdhunuan aq shumë sa iu desh ta çonin në spital për t’i qepur trupin e tij të zbërthyer. E kanë droguar dhe i kanë bërë elektroshok. Ai është një nga qindra të dënuarit me vdekje nga regjimi. Tani ai është i mbyllur në një spital psikiatrik dhe nuk e di më emrin e tij”, tregoi Azam.
Aazam thotë se kur ajo dhe prindërit e saj shkuan për ta parë atë, mjekët qanë. Ai ishte dashuria e jetës së saj, thotë ajo, dhe ka frikë se nuk do ta shohë më.
“Ai është 24 vjeç, por duket 90 vjeç, ai tashmë ka vdekur edhe nëse po merr frymë”, tregon Azam.
