Dhuna ndaj qenies femer
– Çfarë ndjen nënë?
– Paqe. Një shpirt të shplodhur.
– Nga çfarë u lodhe këtu moj nënë?
– Nga vetja. Nga krijesat dykëmbëshe të vetemëruara qenie humane. Ndaj grushtave të tyre. Nga grushti i gjakut tënd. Nga fryma që të dha ty frymë, dhe që mua më ndali jetën. Më ndali ëndrrat dhe shpresën o bir!
A mund të jetohet pa to?!
– Po, nënë. Ti je ëndrra ime çdo natë, dhe unë po jetoj, pa ty. Më shfaqesh si një zanë e mbuluar e tëra me të bardha, sikur diçka të fshihje. Dhe arrij të vërej vetëm disa njolla të çuditshme në qafën tënde, ashtu si kohë më parë. Buzëqeshjen tënde dhe trishtimin që më prekte shpirtin.
– Unë duhet të mbetem kujtim tashmë i vogli im. Një kujtim që hyn ngadalë në dhomëzën tënde të vogël, dhe që me frymën e saj të perqafon shpirtin. Të këndon ninullën që të këndonte çdo natë.
– Sa mall që ndiej për të nënë!
– Por ti e dëgjon gjithmonë. Ninulla e një nëne nisur në udhëtimin e gjatë, gjendet në degëzën e një peme pranë dritares tënde. A nuk e ke dëgjuar cicërimën e tij?!
– Ishe ti!? Por, pse nuk hyre brenda kur unë e hapa dritaren?
– Kisha frikë i vogli im.
– Nga kush?
– Nga “Ai”.
– Çfarë mund të të bënte ai moj nënë?
– Të më thyente krahët e lirisë.
– Por ti ishe e lirë.
– Tani jam e lirë bir. Në këtë kutizë të vogël, ka më tepër liri se në shpirtin e tij. Në acarin e këtij vendi të ftohtë ndihem më ngrohtë se në krahët e tij.
– Edhe kur të përqafonte?
– Nuk më përqafoi kurrë ai, por dy kthetra të egra të egos së tij. Dy kthetra të forcës së shthurur që gjendej në shpirtin e tij.
– Por nënë, ti nuk qave kurrë.
– Mos u beso syve ëngjëlli im. Mjekoja plagët e trupit me lotët e mi.
– Të dhembin më ato plagë?
– Nuk dhembin plagët i shtrenjti im. Dhemb dhimbja e shpirtit.
– Por ai tani po vuan për ty.
– Vuan për veten, kur fryma ime i jepte jetë ekzistencës së tij.
– Nënë, ndiej mall për përqafimin dhe buzëqeshjen tënde.
Të lutem më merr pranë teje?
– Kurrë biri im. Ti duhet të tregohesh më trim se unë, se nëna jote. Kjo frikacake që zgjodhi të kundërshtonte veten dhe jo njerëzit. Që mbyti fjalët, ëndrrat, shpresat dhe jetën e saj.
– Dhe mua nënë…
– Ti ishe ëndrra ime. Pjesëza e paplagosur e shpirtit tim. Ndaj o ëndrra ime lufto për ëndrrat e tua. E nëse unë nuk jam pranë teje, shembulli që duhet të ndjekësh është dashuria. Qëndro pranë dashurisë dhe do ta ndjesh atë. Ne nuk e dimë por fati i gjithsecilit prej nesh gjendet i fshehur në duart tona. Mos u përpiq ta burgosësh. Liroje nga kafazi ndjenjen e dominancës, dhe une do te jem krenare për ty.
– Nuk po të kuptoj moj nënë?
– Do të më kuptosh vite më pas. Atëherë kur do të duhet të zgjedhësh midis të qenit burrë apo frikacak. Zgjidh të jesh burrë, trimi im. Dhe mos harro ta bësh të lumtur gjithmonë dhe çdo ditë brishtësinë me të cilën do kalosh jetën.
– Po perëndon nënë. Më duhet të shkoj.
– Largohu i vogli im. Dhe nëse e gjen atin tënd në folezën tonë të dikurshme, përqafoje. Mbi të gjitha edhe ai ka nevojë për dashuri.
Dhe mos harro të hedhësh disa thërrime dashurie nga dritarja, kur unë të trokas me sqepin tim të burgosur. Do të jem e lumtur, sepse do kuptoj që dashuria jote nuk do të jetë shuar. Duke dashur gjërat e vogla dhe në thelb të parëndësishme, mësojmë të duam veten, e më pas këdo që na rrethon.
Dhe unë do të jem krenare për ty biri im.
Që ti do të jesh një njeri i denjë që do të duash lirinë tënde, por më tepër do të luftosh për lirinë e të tjerëve. Që do ti krijosh krahë lirisë së tyre.
Shko tani biri im, dhe dashuro…
Silvia Hametaj
