Sabire Plaku është dyshuese për çdo të huaj që vë këmbë në fshatin e saj të largët Labinot, Elbasan.
Nëse sheh një vizitor ose dëgjon praninë e tyre, 78-vjeçarja ndalon gjithçka që bën dhe nxiton drejt atij që dikur ishte muzeu i fshatit.
Edhe pse nga shtëpia e saj duket muzeu i dikurshëm, ajo duhet të ecë 100 metra para se të ngjitet në një shpat të pjerrët, me baltë.
Për tre dekadat e fundit, ajo ka shërbyer si kujdestare e godinës së braktisur dykatëshe në qendër të Labinot, dhe statujën prej bronzi tre metra (10 këmbë të gjatë), e cila shtrihet e fshehur në bodrumin e saj; një statujë kreut të shtetit komunist të Shqipërisë, Enver Hoxha.
Labinoti, në bashkinë e Elbasanit, është shtëpia e rreth 6,000 njerëzve. Rruga që të çon atje është e pjerrët, e ngushtë dhe e mirëmbajtur dobët. Njerëzit mbështeten në bujqësi dhe blegtori për të siguruar jetesën, ndërsa shumë të rinj emigrojnë përkohësisht në Greqi dhe Itali për të gjetur punë.
Me kalimin e viteve shumë janë përpjekur të vjedhin statujën për ta përdorur për hekurishte.
Por, pasi fshatarët të jenë të sigurt që një vizitor nuk ka ndonjë qëllim “të keq”, ata i ftojnë ata në shtëpi për kafe ose drekë. Kur pyeten për të kaluarën e Labinotit, sytë e tyre ndizen dhe një shpërthim energjie duket se mbush trupat e tyre, shkruan gazetarja Fatjona Mejdini në një reportazh të publikuar nga Al Jazeera.
