Anës lumenjve është poezi nga Fan Noli, ku historia shqiptare është përshkruar.
Poema ishte lëshuar në vitin 1928, pasi Noli u hoq nga pozita e tij e Kryeministrit nga Ahmed Zogu, që do të bënte më vonë shtetin monarki, një republikë që nga pavarësia e vitit 1912.
Poema është kryesisht një vajtim i mërgimtarëve për sa afër vendi erdhi në modernizim (pra titulli duhet të interpretohet: shumica e lumenjve përgjatë të cilave është vendosur veprimi janë shqiptarë, por vetë vendi është “përgjatë” Elbës dhe Zbulesës , domethënë, pranë Evropës Qendrore dhe Perëndimore, dhe është më e dhimbshme të shihet se nuk i nënshtrohet pjekurisë politike, shoqërore dhe kulturore, pasi është pjesë përbërëse e atij kontinenti dhe kultura nga e cila ato bien në sy), gjë që qon zërin në njeë pikë të dëshpërimit, sikur një fenomen natyral, ai mund ta ndëgjoj ose të parashikoj, njerëzit që u ngritën në armë, ashtu siç kishin kur luftonin për pavarësi, për të dëbuar tiranin (vetë Zogu, përderisa ai e mbylli atmosferën reformatore të periudhës së pas pavarësisë dhe të gjitha qëllimet dhe interesat e huaja mbretit të ardhshëm, ndihmoi në pushtet nga jugosllavët dhe përfundimisht u zhvendosën, në 1939, nga italianët); kjo shpresë, megjithëse larg përfundimit, lejon poetin të mbyllet me të njëjtat fjalë si në fillim, në të njëjtën gjendje, por me një gjendje shpirtërore shpresëdhënëse.
Anës Lumenjve
Arratisur, syrgjynosur,
Rraskapitur dhe katosur
Po vajtonj pa funt, pa shpresë,
Anës Elbë-s, anës Spree-së.
Ku e lam’ e ku na mbeti,
Vaj-vatani e mjer mileti,
Anës detit i palarë,
Anës dritës i paparë,
Pranë sofrës i pangrënë,
Pranë dijes i panxënë,
Lakuriq dhe i dregosur,
Trup e shpirt i sakatosur.
Se ç’e shempnë derbederët,
Mercenarët dhe bejlerët,
Se ç’e shtypnë jabanxhinjtë,
Se ç’e shtrythnë fajdexhinjtë,
Se ç’e pren’ e se ç’e vranë,
Ç’e shkretuan anembanë,
Nënë thundrën e përdhunës
Anës Vjosës, anës Bunës.
Çirrem, digjem i vrerosur,
Sakatosur, çarmatosur,
As i gjall’, as i varrosur,
Pres një shenj’ e pres një dritë,
Pres me vjet’ e pres me ditë,
Se ç’u tera, se ç’u mpaka,
Se ç’u çora, se ç’u mplaka,
Larg prej vatrës dhe prej punës,
Anës Rinit, anës Tunës.
Çakërdisur, batërdisur,
Përpëlitur dhe zalisur,
Ëndërronj pa fund, pa shpresë,
Anës Elbë-s, anës Spree-së.
Dhe një zë vengon nga lumi,
Më buçet, më zgjon nga gjumi,
Se mileti po gatitet,
Se tirani lebetitet,
Se pëlcet, kërcet furtuna,
Fryhet Vjosa, derdhet Buna,
Skuqet Semani dhe Drini,
Dridhet beu dhe zengjini,
Se pas vdekjes ndriti jeta
Dhe kudo gjëmon trumbeta.
Ngrehuni dhe bjeruni,
Korini dhe shtypini,
Katundar’ e punëtorë,
Që nga Shkodra gjer në Vlorë!
Ky ilaç e ky kushtrim
më bën djal’ e më bën trim,
më jep forc’ e më jep shpresë,
anës Elbë-s, anës Spree-së.
Se pas dimrit vjen një verë,
që do kthehemi njëherë,
pranë vatrës, pranë punës,
Anës Vjosës, anës Bunës.
Arratisur, syrgjynosur,
Raskapitur e katosur,
brohoras me bes’ e shpresë,
anës Elbë-s, anës Spree-së.
