Një ditë dola për shëtitje, afër udhës në varreza Pashë një zonjë me shumë habitje, veshur krejt me rrob’ të bardhë, duke i bere veri një varri. Që t’i bësh veri një varri është punë e një të marri… Iu afrova.. Një flori, mrekulli një bukuri… Dorë e saja vente-vinte bën veri e bën veri… […]
I vogël, me pantallona të shkurtra, me këmbë të zbathura e një këmishë hamaije , që e qepte vetë gjyshja… Ashtu darkë për darkë dilja në breg. Ndër gishtërinjtë e këmbës së ftohtë më rridhte rëra. Unë prisja me orë të tëra, gjersa përnjëherësh, tutje nëpër fushat e gjëra të natës ngriheshin kope të çuditshme,
Rrojti pa u bë kryezot i jetës, jetoi e punoi pa u bë kryezot i polifonisë dhe rapsodisë vlonjate. E kemi fjalën për Feti Brahimin dhe librin e tij të fundit me titull: “Berberi që rroi mbretin. ”Është i fundit nga botimet, por ai ka të tjera nëpër duar, nëpër mend e nëpër sirtarë. Bashkë
Muhamet Tartari është poet dhe rapsod i Labërisë. U lind në vitin 1949 në Vranisht të Labërisë (rrethi i Vlorës). Shkollën 7 vjeçare e kreu në vendlindje dhe më pas përfundoi me rezultate të shkëlqyera shkollën e mesme “Halim Xhelo” në Vlorë. Pas dy vitesh si mësues vullnetar në veri (Kukës dhe Pukë) nis studimet
Birbili, këngës ja nisi – Nga Zilfo Muco Birbili, këngës ja nisi ashtu, me të qarë Hipur, mbi një degë lisi për miken e parë Eh! mikja, me sy të bukur i kishe dhënë besë “… Kokën, të ma vënë në kucur me ty, le të vdesë!…” Ikin vitet, mikja pret loti, njom” folenë Por