I vogël, me pantallona të shkurtra,
me këmbë të zbathura e një këmishë hamaije , që e qepte vetë gjyshja…
Ashtu darkë për darkë dilja në breg.
Ndër gishtërinjtë e këmbës së ftohtë më rridhte rëra.
Unë prisja me orë të tëra,
gjersa përnjëherësh, tutje nëpër fushat e gjëra të natës
ngriheshin kope të çuditshme, të panumurta kuajsh të bardhë.
Nëpër hapësirat e pafundme suleshin aradhë – aradhë,
Turfullonin.
Binin me këmbë të thyera,
rrokulliseshin duke gulcuar nëpër të zezat humnera.
Mbi ta fluturonin të tjerë,
jelet e hakërryera dallgë – dallgë fushën e djellit fshinin .
Hingëllima të frikshme para tyre bridhnin.
Ata vinin, afroheshin drejt meje.
Gjokset e mëdhenj e të bardhë kreshperonin përpjetë
këmbët e para rrihnin në erë…
Sytë u flakëronin.
Një çast… dhe nën thundrat e tyre do të më coptonin.
Kur ja me potere
si një gjëmim i madhërishëm përplaseshin tek këmbët e mia.
Nga flegrat gjigande
miliarda grimceza të kristalta shfrynin për të fundit herë
Të tjerë hingëllinin nëpër fushat e gjëra të natës
Me gëzim e frikë, orë të tëra unë shihja kuajt e bardhë
të suleshin nëpër furtunë.
Thyenin këmbët , rrokulliseshin,
që të vinin sa më parë tek unë
shkelnin, fluturonin njeri mbi tjetrin…
Dhe tani, kudo që jam,
ashtu fantastik e i madhërishëm, më ndjek pas deti…
