Kjo është ajo që ndodh. Ndodh me shumë fëmijë.
Me gjithë ata fëmijë që kujdesen për prindërit në periudhën e fundit të jetës së tyre.
Ata bëhen prindër të prindërve të tyre. Rolet ndryshohen dhe është diçka që shkakton shumë trishtim, përveç vështirësive të konsiderueshme.
Kur ishim fëmijë, ne ishim ata që duhej të respektonim rregullat, të ndiqnim këshilla, të merrnim “urdhëra”. Kur një prind plaket dhe nuk është më i pavarur, dëshmitari ndryshon duar.
Ndryshimi është i vështirë për t’u menaxhuar. Të mësuar për të konsideruar prindërit e tyre si gurë, shtylla të vërteta për t’u mbështetur gjatë vështirësive tona, papritmas e gjejmë veten në atë që ka qenë gjithmonë roli i tyre në jetën tonë.
I ndihmojmë të lëvizin, lahen, hanë. U japim urdhëra për të marrë ilaçet e tyre, për të vendosur kufij që përfaqësojnë një mbrojtje për “brishtësinë” e tyre …
Dhe e gjithë kjo pa harruar t’i përqafojmë, për të marrë edhe shpirtin e tyre, mes duarve tona. Pa harruar asnjëherë një buzëqeshje, ne që kemi marrë kaq shumë kur ishim fëmijë.
Gjatë periudhës së fundit të jetës së tyre, prindërit tanë, të brishtë si fëmijët, na kërkojnë të jemi të fortë, siç ishin ata kur na lindën.
Ata na kërkojnë të jemi të duruar, të njëjtën durim që na kanë treguar për shumë kohë.
Ata na kërkojnë një puthje, një gjest të dashur, të njëjtën dashuri me të cilën ata na kanë rritur.
Ata na kërkojnë të mos i bëjmë të ndihen si një barrë, të mos i konsiderojmë një barrë dhe nuk e kërkojnë me fjalë. Ata kurrë nuk do ta bënin këtë …
Ata e kërkojnë këtë me sytë e tyre pak të mbuluar, me duart që u dridhen, me atë zemër me të cilën kemi rënë aq shumë herë në gjumë, kur ishim fëmijë.
Dhe në këtë drejtim ju ofrojmë një tekst që do t’ju bëjë të mendoni, ndoshta ta kuptoni më mirë këtë periudhë delikate dhe shumë të rëndësishme. “Ka një pikë prerjeje në historinë e familjes, ku moshat mblidhen dhe mbivendosen dhe rendi natyror nuk ka më kuptim: është momenti kur djali bëhet babai i babait të tij.
Është koha kur babai bëhet i moshuar, dhe fillon të ecë sikur rreth e rrotull të mos ketë asgjë tjetër veç mjegullës.
Shumë i ngadalshëm dhe i pasaktë.
Është koha kur nëna, e cila mbante fort dorën tonë ishim fëmijë, nuk dëshiron të jetë më vetëm.
Është koha kur babai, dikur i vendosur dhe i pakapërcyeshëm, dobësohet dhe merr frymë dy herë para se të ngrihet nga karrigia.
Është momenti kur nëna, e cila më parë jepte urdhra dhe këshilla, nuk bën asgjë tjetër përveçse psherëtin dhe ankohet, duke kërkuar derën dhe dritaren që duken aq larg.
Është koha kur prindërit, dikur të zgjuar dhe punëtorët, gabojnë edhe kur veshin rrobat dhe harrojnë ilaçet që duhet të marrin.
Dhe ne, si bij të tyre, nuk mund veç të pranojmë përgjegjësinë për jetën e tyre. Kjo jetë që na dha solli në botë, tani varet nga ne që të vdesë në paqe.
Të gjithë fëmijët janë etërit e vdekjes së baballarëve të tyre.
Nganjëherë mosha e vjetër e prindërve ngjan çuditërisht si shtatzënia e fundit. Mësimdhënia jonë e fundit. Një mundësi për të rikthyer vëmendjen dhe dashurinë që kemi marrë për dekada të tëra.
Ndërsa ne e përshtatim shtëpinë tonë për të akomoduar fëmijët tanë të porsalindur, mbyllim prizat e energjisë elektrike dhe vendosim jastëkë në qoshe, tani modifikojmë shpërndarjen e mobiljeve për prindërit tanë.
Transformimi i parë ndodh në banjë, ku vendosim një dorezë sigurie në dush.
Ky trajtim është simbolik. Sepse dushi, i thjeshtë dhe freskues, tani është një stuhi për këmbët e paqëndrueshme të prindërve tanë.
Duhet të jetë i lumtur biri që bëhet babai i babait të tij para vdekjes, dhe i mjerë ai që shfaqet vetëm në funeral, pa i thënë lamtumirë pak e nga pak, ditë pas dite.
Njoh që person që shoqëroi të atin deri në çastet e fundit. Në spital, infermierja po zhvendoste të moshuarin nga krevati në poltronë për të ndërruar çarçafët, kur i njohuri im i tha: “Më lër të të ndihmoj”.
Mori forcë dhe për herë të parë mori në krahë babanë. Mbështeti fytyrën e prindit në gjoksin e tij dhe e ngriti. Atë baba të konsumuar tashmë, të tkurrur.
Mbeti i përqafuar për pak çaste, një kohë e barabartë me fëmijërinë e tij, adoleshencën, një kohë pa fund. Duke e përkëdhelur.
Duke e përkëdhelur dhe qetësuar. Dhe i thoshte me zë të ulët: “Jam këtu, jam këtu babi”. Në fund të jetës, ajo që do një djalë është që babai të jetë aty për të”.
Gjithçka që një bir mirënjohës, i vetëdijshëm dhe i denjë për këtë emër dëshiron është të shohë prindërit të mbyllin sytë të qetë dhe të sigurtë për dashurinë e tij ndaj tyre.
