Nuk ka ndjenjë më të fortë se ajo për vendin tënd.
Shpesh është një ndjenjë dhimbjeje kur shikon pamundësinë, mungesën e mbështetjes, kur shikon abuzimet e shkeljet, kur shikon shkatërrim, largim, harresë, përçarje, coptim, kur shikon të rinj që ikin, të varfër që nuk munden…
Por është edhe një ndjenjë dashurie e pafundme, një dashurie që lidhet me çdo bukuri të kësaj toke, që lidhet me historinë, me kujtimet, me lotët, ma vrapimet e sinqerta kur je fëmië, me shtrëngimet e duarve, me përqafimet, me miqtë, me njerëzit e tu të shtrenjtë, me identitetin dhe gjakun, sakrificat dhe çdo gjë tjetër të bukur që zoti i ka dhënë kësaj toke…
Është një ndjenjë e dyfishtë, ashtu si krenat e shqiponjës sonë krenare, por që ende pret ti japim mundësinë të fluturojë vërtetë, ashtu siç i takon shqipeve, ashtu siç duhet ti takojë shqiptarëve, një popullii që ka vuajtur e po vuan jashtë çdo logjike njerëzore. E pra nëse këto toka nuk do të kishin asnjë mundësi do të ngrinim supet e do të pranonin realitetin, por në fakt Shqipëria është një vend i jashtëzakonshëm, një vend që mund e duhet të ecë përpara.
Shqipëria është vendi ynë, është dashuria jonë e përbashkët, është ai pasion që pavarësisht gjithçka nuk mundet të vdesë kurrë. Gjithçka mund të shkojë, por gjaku jo ! Ai mbetet aty në venat tona përgjithmonë. Ju dua e ju përqafoj shumë të gjithëve !! Vetëm të mira uroj për çdo shqiptar !!
