Të kesh qasje në një ventilator mund të nënkuptojë ndryshimin midis jetës dhe vdekjes për pacientët që janë të sëmurë rëndë me Covid-19.
Por ndonjëherë edhe këto makina të frymëmarrjes nuk mund të shpëtojnë jetën e dikujt.
Fikja e ventilatorëve është pjesë e punës së Juanita Nittla.
Ajo është një infermiere kryesore në njësinë e kujdesit intensiv (ICU) në Spitalin Royal Free në Londër, dhe ka punuar për NHS si një infermiere e kujdesit intensiv për 16 vitet e fundit.
Puna është traumatike dhe e dhimbshme, thotë 42-vjeçarja. “Ndonjëherë ndjehem sikur jam disi përgjegjës për vdekjen e dikujt”. Ventilatorët marrin përsipër procesin e frymëmarrjes së trupit kur koronavirusi ka bërë që mushkëritë të dështojnë. Kjo i jep kohë pacientit të luftojë infeksionin dhe të shërohet, por ndonjëherë nuk mjafton.
Ekipet mjekësore përballen me vendime të vështira kur u duhet të ndalojnë trajtimin për pacientët që nuk po përmirësohen. Vendimi merret pas shqyrtimit të kujdesshëm, duke analizuar faktorë të tillë si mosha e pacientit, gjendjet themelore shëndetësore, reagimi i tyre ndaj virusit dhe gjasat për shërim, shkruan BBC.
Ajo duhej të fliste me vajzën e gruas në telefon dhe anëtarët e afërt të familjes do të ishin në gjendje të shihnin të afërmit që vdisnin për të dhënë lamtumirë sipas udhëzimeve të reja të koronavirusit.
“Unë e sigurova atë që nëna e saj nuk do kishte dhimbje dhe gjithashtu e pyeta për dëshirat e nënës së saj dhe nevojat fetare”, tha ajo. “Kam mbyllur perdet dhe kam fikur të gjitha alarmet. Vendosa një telefon pranë veshit të pacienties dhe i kërkoi vajzës së saj të fliste”, shtoi Nittla.
Ajo luajti muzikën që kishte kërkuar familja. Pastaj e fiku ventilatorin. “Unë u ula pranë saj, duke i mbajtur duart derisa ajo vdiq”, thotë ajo. Pacienti vdiq më pak se pesë minuta pasi Nittla fiki ventilatorin.
Vajza e pacientit ishte ende duke biseduar me nënën e saj dhe duke thënë lutje përmes telefonit. Nittla mori celularin për t’i thënë asaj se kishte mbaruar.
“Me ndihmën e një kolegu, i dhashë një banjë në shtrat dhe e mbështolla atë në një çarçaf të bardhë dhe e vendosa në një çantë trupi. Vendosa një shenjë të kryqit në ballin e saj para se të mbyllte çantën” thotë ajo.
“Kam makthe. Nuk jam në gjendje të fle. Shqetësohem se do të marr virusin. Të gjithë kanë frikë”, u shpreh ajo. Vitin e kaluar Nittla ishte larguar nga puna me muaj pasi mori tuberkulozin. Ajo e di se aftësia e saj në mushkëri është zvogëluar.
“Njerëzit më thonë që nuk duhet të punoj, por kjo është një epidemi. Unë duhet të bëj bëj punën time” thotë ajo. “Në fund të ndërrimit të turnit, unë mendoj për pacientët që vdiqën në kujdesin tim, por përpiqem të mos mendoj më asgjë kur dal nga aty “, përfundon Nittla.
